فوتبال ایران با پول‌پاشی قد نمی‌کشد

زهرا نوری- لیگ امسال تمام نشده، نقل و انتقالات آغاز شد و بعضی از تیم‌ها به رقابت در خرید بازیکن پرداختند. خریدهایی که تقریباً هیچ منطق علمی پشت آنها نیست و فقط و فقط برای سرپوش گذاشتن روی ناکامی‌های فصل قبل انجام می‌شوند.

این رفتارهای غیرحرفه‌ای آسیب‌های متعددی دارند که یکی از آنها بهم خوردن نظم تیمی است. نظم و هارمونی که اصل اول موفقیت تیمی است و هیچ تیمی حتی بزرگترین تیم‌های اروپا، بدون وجود آن امکان پیروزی‌های بزرگ ندارد؛ همان گونه که رئال مادرید در سال جاری که اتفاقاً بهترین‌ها را در اختیار داشت، تنها به دلیل دو سه نقطۀ ضعف نتوانست هیچ یک از جام‌ها را به خانه ببرد و حتی در بازی با بارسلونا گرچه از حریف پیش افتاد، ولی یکی از بدترین شکست‌ها را متحمل شد. تیم‌هایی که بعضاً در یک پست چند بازیکن می‌خرند و در نهایت تیم‌هایی با 16 بازیکن تهاجمی تشکیل می‌دهند که در ساختار دفاعی از بازیکن تهی هستند.

ایراد بزرگ دیگر این هیجان‌زدگی در فصل نقل و انتقالات، افزایش وحشتناک قیمت بازیکنان است. در لیگی که به لحاظ کیفیت حتی در زمرۀ 5 لیگ برتر آسیا نیست و از امکانات و زیرساخت‌های استانداردی برخوردار نیست و حتی اغلب تیم‌های آن نمی‌توانند اصول اولیه را برای مجوز حرفه‌ای رعایت کنند، نباید قیمت یک بازیکن تا این حد بالا برود که دریافتی 150 میلیارد تومانی این قدر راحت به زبان مدیران بیاید؛ آن هم در شرایطی که تیم‌های ایرانی چند دهه است هیچ افتخاری در سطح آسیا کسب نکرده‌اند.

نشان به آن نشان که در رده‌بندی اخیر کنفدراسیون آسیا از برترین لیگ‌ها، عربستان در صدر جدول قرار دارد. لیگی که سه تیم برتر لیگ نخبگان در آن حضور دارند و بدون شک شانس اول قهرمانی در دوره‌ آینده و دوره‌‎های بعدی هم هست به ویژه که سرمایه‌گذاری بزرگی را نه فقط در سطح بزرگسال که حتی در زیرساخت‌ها انجام داده تا بتواند اثر نسلی در فوتبال ایجاد کند. در رده‌های بعدی هم ژاپن و کره جنوبی قرار دارند که سال‌های زیادی‌‎ست سطح خود را فراتر از آسیا برده‌اند و گرچه بازیکنان این کشورها در بالاترین سطح فوتبال باشگاهی در جهان بازی می‌کنند، ولی به حدی لیگشان پویاست که حتی در تیم ملی بازیکنان لیگ داخلی این کشورها می‌درخشند و صاحب عنوان می‌شوند. در رده‌های بعدی هم امارات و قطر، دو کشور دیگر حوزۀ خلیج فارس هستند که در سال‌های اخیر در مقابل آنها بیشتر از آنکه پیروز شویم، شکست خورده‌ایم.

نکتۀ مهم اینست که تمام این کشورها روی فوتبال سرمایه‌گذاری کرده‌اند و نه پولپاشی و همین موضوع وجه تمایز لیگ این کشورها با فوتبال ماست.

هزینه‌کرد در زیرساخت‌ها و فوتبال پایه و استفاده از بهترین‌های جهان در سطوح مختلف، چیزی‌ست که لیگ این کشورها را متفاوت کرده است. با این حال در فوتبال ایران هر سال با پولپاشی، تنها و تنها قیمت بازیکن‌ها افزایش پیدا می‌کند بدون این که رشدی در سطح باشگاهی و ملی دیده شود.

لیگی که در آن آمار گلزنی تا این حد پایین است، تعداد گل‌های آقای گل آن در 30 بازی به 15 گل نمی‌رسد و آقای پاس‌گل در تمام لیگ فقط 9 پاس‌ می‌دهد، لیگی که بهترین تیم‌های آن در همان دور اول با باخت‌های متوالی از جمع نخبگان خارج می‌شوند و قهرمان آن حتی در سطح 2 آسیا هم نمی‌تواند عنوان‌دار شود، ارزش این همه پولپاشی هیجان‌زده و بی‌منطق را ندارد.

فوتبال ایران با این رفتارهای مالی بچگانه، روز به روز و سال به سال به افت نزدیکتر می‌شود و دیری نیست که این بچۀ نازپروده و لوس ورزش ایران، همان خاطرات باقی مانده را هم نابود کند. پول‌هایی که اگر درست و منطقی هزینه می‌شدند، فوتبال ایران الان از علی دایی‌ها، عابدزاده‌ها، محرمی‌ها، نامجومطلق‌ها، مجیدی‌ها، فنونی‌زاده‌ها، باقری‌ها، مهدوی‌کیاها، نکونام‌ها و غیره تهی نبود که به نیمکت‌نشینی لژیونرهای خود دلخوش باشیم و افسانه‌سرایی کنیم از 10 دقیقه بازی آنان. پولپاشی‌هایی که بیشتر از سرمایه‌گذاری شبیه سم‌پاشی است.