بازیکنان میلیون دلاری در تیم‌های بدون زمین تمرین!

زهرا نوری- فوتبال ایران با سرعت هر چه تمام به سمت نابودی پیش می‌رود. فوتبالی که هنوز فرق بین سرمایه‌گذاری و ریخت‌وپاش را نمی‌داند و درک آن از یک مدیر موفق، فردی پولدار است که بی‌حساب و کتاب نظم بازار را بهم می‌ریزد و بازیکنان چند صد میلیونی را به به میلیاردی تبدیل می‌کند تا فقط و فقط خود توان خریدن آنان را داشته باشد؛ حالا اگر تپه‌هایی از بدهی هم باقی ماند، مهم نیست و اگر زیرساخت‌ها هم نه بهبود پیدا نکرد که خراب‌تر شد، باز هم مهم نیست. همین مدت یکی دو سالۀ مدیریت مهم است.

این روزها که چند تیم هنوز مربی ندارند و بازار تنها و تنها در اختیار یک‌سوم لیگ است، اعداد وارقامی شنیده می‌شود که برق را از سر مخاطب می‌پراند، آن هم در شرایطی که فوتبال ایران یک آبرو داشت، آن هم آزادی بود و آن هم مثل یک ورزشگاه زلزله‌زده، نیمه‌خراب گوشه‌ای از شهر افتاده است. جالب این که از همان روزی که اولین کلنگ برای ترمیم (و نه ساخت!) آزادی به زمین خورد تا همین الان چندین ورزشگاه کوچک و بزرگ در جهان و در همین منطقه خودمان ساخته شده است.

به هر حال در این روزها که شنیدن عددهایی مانند 100 میلیارد تومان و 150 میلیارد تومان شنیده می‌شود، بد نیست بدانیم که اگر این عددها را به دلار 80 هزار تومانی هم تبدیل کنیم، خواهیم دید که برخی از بازیکنان ایرانی بالای یک میلیون دلار درآمد دارند. عددی که حتی بسیاری از بازیکنان لیگ‌های معتبری مانند لالیگا، بوندس‌لیگا، سری آ، لیگ برتر انگلستان، لواشامپیونه و حتی لیگ‌های اطراف مانند عربستان، امارات و قطر و حتی در ژاپن و کره جنوبی هم نمی‌توانند به آن برسند. آن هم بازیکنانی که سابقۀ بازی و افتخارآفرینی در عرصۀ جام جهانی را دارند و تعداد بازی‌هایشان در لیگ‌های حرفه‌ای نام‌برده بالای 100 بازی است.

حالا یک مدیر عاقل که از قضا می‌خواهد 1.5 میلیون دلار برای خرید یک بازیکن هزینه کند، این پولها را به یک بازیکن پابه‌سن گذاشتۀ بدون‌ حتی یک افتخار در سطح آسیا بدهد، بهتر است یا این که با همین پول از لیگ برتر انگلستان و لیگ‌‎های اسپانیا، آلمان، ایتالیا، فرانسه بازیکن وارد کند؟

واقعاً این حجم از ریخت‌وپاش میلیون دلاری برای لیگی که حتی هزینه‌های خود را نمی‌تواند تأمین کند و به جز دو تیم، باقی تیم‌های شرکت‌کننده در آن حتی مجوز حرفه‌ای را نمی‌گیرند آن هم در شرایطی که این مجوز طبق پایین‌ترین استانداردهای ممکن و حداقل امکانات مورد نیاز برای یک باشگاه در نظر گرفته شده است، چه توجیهی دارد؟

واقعاً نهادهای نظارتی چرا ورودی به وضعیت آشفتۀ کنونی نمی‌کنند و با این هدر دادن پول‌ها مقابله نمی‌کنند؟ مگر نه این که این میزان هزینه حراج کردن پول‌های بیت‌المال است؟ مگر چند باشگاه ایرانی با درآمدهای شخصی اداره می‌شوند که می‌توانند میلیون میلیون دلار برای خرید بازیکن هزینه کنند؟

این ریخت‌وپاش‌ها کار را به جایی رسانده که حالا حتی برخی از بازیکنان ایرانی شاغل در لیگ‌های دیگر را هم برای بازگشت به لیگ ایران به طمع انداخته است، زیرا اینجا می‌توانند به درآمد دلاری بالاتری برسند، به ریال هزینه کنند و غیرحرفه‌ای زندگی کنند.