تجربه زیسته زنان در شورای شهر، روستا و شورایاری
زهرا محمدی نژاد/عضوشورایاری قزل قلعه
عنوان دعوتنامه: «در نشست تخصصی اعضای بانوان شورایاری، شوراهای اسلامی شهر و روستا با موضوع" تجربه زیسته زنان در شورایاری و شوراها" به مناسبت ولادت حضرت زهرا(س) برگزار می گردد، حضور بهم رسانید.مکان: ابتدای اتوبان کردستان - تقاطع اتوبان شهید گمنام- ساختمان معاونت امور اجتماعی و فرهنگی- سالن ایوان شمس؛ ستادهماهنگی شورایاری های شورای اسلامی شهر تهران»
نشستی که با حضور خانم الهام فخاریان، خانم مافی، آقای نقویان، برگزار شد. نشستی که اثری از دغدغه نبود، نشانی از مردمی بودن نداشت، صرفآ نشستی سازمانی که توسط عده ای تعریف شده بود برای .......
انتظار داشتم در این نشست که عنوانش تجربه زیسته زنان در شورایاری و شوراها می باشد، ما بانوان فعال اجتماعی بتوانیم از دغدغه ها، مشکلات و تجربیات کار مردمی مان بگوییم و این مسئولان تشنه قدرت با شهوت سخنرانی، قدری شنونده باشند، شاید بتوانند قدری تفکر کنند و دلشان به حال این مردم بسوزد و حمایت مان کنند و مشکلات پیش روی مان را مرتفع کنند.
مثل همیشه سخنان زیبا و فریبنده اما فقط در کلام و در حد سخنرانی، اما اثری از دلسوزی برای این مملکت و جوانان نسل آینده نبود. در بدو ورود شاهد حضور اکثریتی بانوانی بودم که حجاب چادر داشتند، یعنی اکثریت فعالان اجتماعی ما چادری هستند؟ یا این افراد سازمانی را به جای فعالین اجتماعی واقعی به این مراسم دعوت کرده بودند؟شاید هم فعالین اجتماعی مان، دیگر اصیل و آزاده نیستند و تشخیص داده اند، این نوع پوشش امتیازاتی برایشان داشته و قدرت کلامشان را افزایش می دهد؟
در بدو ورود پذیرایی شدیم با ظروف پلاستیکی و یک بار مصرف، برای درک این که این نشست اصیل نیست و قلابی است، همین نشانه پیش از آغاز برنامه کفایت می کرد، اما فکر کردم اشکالی ندارد شاید در بخشهای بعدی، برنامه جبران شود.
بعد از آغاز برنامه، شنونده سخنرانی زیبا و دلربای خانم فخار بودیم، سپس آقای نقویان تشریف آوردند و حرفهای زیبایی زدند، اما باز هم مثل همیشه ما فعالین اجتماعی بیکار نقش شنونده و پای منبر را بازی کردیم، سپس آقای نقویان جمع را ترک کردند.
سوال من اینجاست؟ما فعالین اجتماعی نیازمند شنیدن سخنرانی عزیزان هستیم؟ضرورت و الویت جامعه ما برگزاری همایشهایی با هزینه های میلیونی و شاید هم میلیاردی با رویکرد سخنرانی مسئولین است؟ آیا مسئولین ما را بیکار پنداشته اند؟
در بخش بعدی برنامه تجلیل و قدردانی از بانوان مرحومه شد و آنهایی هم که در قید حیات بودند، وقت نداشتند تشریف بیاورند، شاید هم مجریان اصلآ مسیر دعوت از میهمانان را به درستی انجام ندادند.
حال آنکه ما بانوان زنده حضور داشتیم، اما به شکلی انسانی و مسئولانه دیده نشدیم.
خلاصه اینکه ۳ نفر آمدند در جایگاه که عملیات تقدیر را انجام دهند، اما بغیر از دو نماینده ، از بانوانی که انتخاب شده بودند، کسی به جایکاه نیامد تا لوح تقدیرش را دریافت کند.
سپس دعوت شدیم به شنیدن سخنان آقای .... یادم نیست، مجلس به ما بانوان اختصاص داشت اما بعد از حدود یک ساعت و نیم از برنامه دو نفر از سه نفر از سخنرانان مرد بودند.
سرکار خانم مافی هم افتخار دادند و صحبت کوتاهی داشتند و در خاتمه این برنامه پر بار! و پر فایده! پنلی اجرایی گردید از بازگویی تجربه های زیسته بانوانی که به تصور خویش، سخنانشان را خیلی ارزنده و مفید به حال بانوان فعال اجتماعی حاضر در سالن می دیدند ودر خاتمه این همایش پر هزینه، پذیرایی نهار از میهمانان (بانوان فعال اجتماعی و اثرگذار در محلات شهر تهران بود).
پرسشهایی مطرح است که بد نیست مجریان این برنامه از آن آگاه گشته و قدری بر رویش تفکر کنند:
۱- تدارک دهندگان این نمایش (نام واقعی برنامه روز گذشته نمایش بود نه همایش) قدری تفکر نکردند که بانوان فعال اجتماعی اثر گذار در سطح شهر را از راه دور و نزدیک به نمایشی با عنوان بزرگداشت جایگاه والای زنان، دعوت می کنند، بی احترامی به ایشان است که فکر کرده اند، این بانوان فعال وزحمت کش نیازمند خوردن نهار هستند؟
شایسته این بانوان است که به نامشان نمایش پر هزینه ای را برگزار کنید و سهم شان از این برنامه ۵ ساعته فقط دعوت به یک نهار باشد؟
زمان بندی سخنرانی باید با برنامه ریزی به ایشان تخصیص داده می شد و به جای قدردانی از مرحومین و یا بانوانی که دوران بازنشستگی شان را طی می کنند و هیچکدام هم نتوانستند قدم رنجه کنند و به این نمایش تشریف بیاورند، از بانوانی تقدیر می شد که حاضر در سالن بودند.
۲- بر چه اساس و میزانی برگزار کنندگان پنل و برنامه سخنرانی را به این بانوان اختصاص دادند ؟
3- این سخنرانان واجد چه ویژگی بودند که به خود اجازه دادند بانوان فعال و اثرگذار را بنشانند و برایشان سخنرانی کنند و از تجربه زیسته خود بگویند؟ یا به گمان ایشان، چون توانسته اند جایگاه و مقامی را کسب کنند، بنابراین تجارب زیسته اثرگذاری هم در میان مردم دارند و اثرگذار هستند؟
اما نقد اساسی من به مجریان و متولیان اجرای این برنامه نیست که اجرای چنین نمایشهایی منافعی برایشان دربر دارد یا ندارد.
نقد اصلی بر می گردد به مخاطبین این چنین برنامه های سازمانی، بدون روح مسئولیت پذیری و دلسوزی برای این مملکت .
ما بانوان فعال اجتماعی که ادعای این را داریم که در سطح جامعه در حال فعالیت و نقش آفرینی هستیم، چطور وقت ارزشمندمان را صرف نشستن در چنین برنامه های نمایشی و فاقد ارزش می کنیم و این توهم را برای برگزار کنندگان بوجود می آوریم که افرادی توانمند هستند و می توانند به خود اجازه دهند و وقت ما را با حرفهای کلیشه ای و بی ارزش خود بگیرند
اگر ما بانوان به واقع در ادعایمان صادق بودیم، هیچوقت به مخاطبین خویش خیانت نمی کردیم و وقت ارزشمندمان را در چنین نشستهایی سپری نمی کردیم
ما نیازمند غذایشان بودیم؟
ما نیازمند یک شاخه گل شان بودیم؟
ما نیازمند سخنرانی های بی محتوا و بی ارزش شان بودیم؟
امیدوارم در مملکت ما روزی برسد که هزینه های میلیاردی برگزاری همایشها صرف برنامه های کارشناسی شود که مفید به حال مردم جامعه باشد و دست کم بخش کوچکی از پول بیت المال برای مردم ضعیف هزینه شود و مجریان برنامه های این چنینی از برگزاری نمایش سیراب شوند و شهوت سخنرانی شان با انجام کارهای زیبا و انسان دوستانه حقیقی ارضا شود.
مخلص کلام اینکه، خروجی نشست همایش نمای چندروز پیش برای مردم و بانوان فعال اجتماعی چه بود؟نفع برندگان این چنین برنامه های سازمانی بدون ارزش برای چه کسانی است؟
ارسال نظر