به گزارش اکونا پرس،

 چند روز پیش وزیرنیرو در گفتگو با یک خبرگزاری برای تحقق اقتصاد مقاومتی پیشنهاد عجیبی ‌داد: «ما بیشتر از متوسط کشورهای صنعتی و توسعه یافته غذا می‌خوریم، بیشتر می‌پوشیم و سرانه مسکونی بالاتری داریم، در ‌مقابل ‌احساس رضایتمندی و خوشبختی‌مان هم یک صدم است.‌تحریم کنندگان فهمیده‌اند نقطه ضعف ما؛ مصرف است. ما جامعه‌ای ‌مصرفی هستیم؛ چرا چین اینگونه تحریم ‌نمی‌شود؟ چون با یک وعده غذا هم رفع گرسنگی می‌کنند.»‌علت اینکه تحریم ‌شدیم همین ‌بد عادتی در مصرف است.40 سال فرصت داشته‌ایم خودمان را از شیر نفت جدا کنیم و ‌نکردیم، آنها نقطه ضعف ما را فهمیده‌اند و دائم از ‌همان ناحیه فشار وارد می‌کنند. چون بیشتر از متوسط کشورهای صنعتی و ‌توسعه یافته غذا می‌خوریم، بیشتر می‌پوشیم و سرانه ‌مسکونی بالاتری داریم، در مقابل احساس رضایتمندی و خوشبختی‌مان هم ‌یک صدم است، باید چارچوب‌های ذهنی را اصلاح ‌کنیم.‌»‌

سخنان وزیر رضا اردکانیان با این شدت سبب شد تا اذهان عمومی با نقیبی به گذشته یادآوری کنند که در خطبه های نماز جمعه ‌ای  در سال 93 این گونه بگوید:«برای برطرف شدن مشکلات موجود قدری مقاومت و تحمل سختی‌ها لازم است. ممکن است در ‌بین راه سختی‌هایی باشد اما این سختی‌ها را می‌توان تحمل کرد و مردم نیز این سختی‌ها را تحمل می‌کنند.ممکن است زمانی فرا ‌برسد که ما روزی دو وعده غذا بخوریم؛ چه اشکالی دارد حتی اگر شرایط بدتر شود ما روزی یک وعده غذا بخوریم همان‌طور که ‌الان نیز برخی روزی یک وعده غذا می‌خورند؛ مردم ما تاب و تحمل را دارند چرا که گرسنگی کشیدن بدتر از داغ از دست دادن ‌عزیزان و جوانان نیست؛ آیا آن کسی که جوان و عزیزش را داده است حال برای انقلاب، اسلام و نظام حاضر نیست قدری ‌گرسنگی بکشد؟» ‌

در همان زمان اسحاق جهانگیری معاون اول رییس جمهور در یکسالگی دولت در واکنش به این سخنان گفت: طرفدار این نیستیم ‌که مردم یک وعده غذا بخورند و این حرف سخن خوبی نیست حتی امام راحل در زمان جنگ چنین حرفی به زبان نیاورد.»‌

و بازهم افکار عمومی سخنان آیت الله علم الهدی امام جمعه مشهد را فراموش نمی کنند:«امکانات غذایی زندگی خودتان را تهیه ‌کنید؛ بنا نیست زندگی شما هر جور که قبلاً می گذشته الان هم همان طور باشد.اگر مرغ در دسترس نیست آن را با یک ماده ‌پروتئینی دیگر جایگزین کنید.مشهدی‌ها مگر اشکنه پیاز داغ را یادتان رفته و آن زندگی را فراموش کرده‌اید؛ مگر قرار است ‌برنامه همان باشد که قبلن ‌بوده است؟ شما مردم قدرت دارید تا وارد میدان کار شوید و نیازهایتان را برطرف کنید. دشمن می خواهد ‌به خاطر شکم ما را از پا درآورد.»‌

سخنان وزیر نیرو در فضای مجازی از جمله توییتر واکنش های زیادی داشت. رضا اردکانیان چندی قبل در پاسخ به کمپین ‌‌«فرزندت کجاست؟» گفته بود که دختر و دامادش در کشور انگلیس از دانشگاهی معتبر پذیرش گرفته و در این کشور زندگی می ‌کنند و خود نیز هفت سال ساکن کشور کانادا و ده سال هم در کشور آلمان زندگی کرده است.‌

نکته جالب توجه در زندگی وزیر محترم نیرو این است که ایشان هرگز در کشور چین زندگی نکرده اند اما 17 سال از عمر خود ‌را در مرفه ترین کشورهای جهان زندگی و تحصیل کرده اند و نکته جالب توجه این است که به جای پیشنهاد زندگی کردن به ‌مردم کشوری که با رای غیر مستقیم آنها به مقام وزارت رسیده به مثابه مردم چین که این نیز جای سخن و حرف دارد به ‌مسئولان توصیه کند که برای ارتقای سطح زندگی مردم تلاش بیشتری کنند تا مردم ایران که لایق بهترین های دنیا هستند بتوانند با ‌کیفیت مردم کانادا و آلمان زندگی کنند. ‌

نکته بعدی اینکه اینجا نظام جمهوری اسلامی ایران است و این هرگز تغییر نمی کند اما مسئولان گاهی این نکته را فراموش می ‌کنند که وامدار خون افرادی چون رجایی، باهنر و مطهری هستند و همگان زندگی ساده و خارج از اشرافیت آنها را دیده بودند و به آن واقف بوده و هستند، وزیر محترم نیرو شبیه کدام یک از این افراد زندگی می کند؟ اگر ما از ایشان درخواست کنیم تا نمایی از ‌آخرین سفره شام، ناهار و یا صبحانه و منزلی که درآن ساکن هستند را منتشر کنند به درخواست ما پاسخ مثبت می دهند؟

چینی ها امروز نبض اقتصاددنیا را در دست دارند، کشوری بدون نفت، فاقد بسیاری از منابع طبیعی که در ایران وجود دارد و ‌صاحب نزدیک به یک ششم جمعیت دنیا؛ پس اگر مردم در این کشور یک وعده غذا بخورند جای تعجب ندارد اما مردم ایران چرا باید ‌در کشوری 4 فصل زندگی کنند و در حالی که دومین جایگاه گازی جهان و چهارمین جایگاه نفت از نظر ذخایر زیرزمینی را ‌داراست و در حالی که با برخورداری از 68 نوع ماده معدنی و شناسایی حدود 60 میلیارد تن ذخیره معدنی از نظر تنوع در بین ‌کشورهای جهان در جایگاه دهم قرار دارد فقط یک وعده غذا بخورند؟ ‌

نکته بعد اینکه به نظرمی رسد باید این پیشنهاد وزیر محترم نیرو ابتدا از ایشان و خانواده محترمشان کلید بخورد و آن را اعلان عمومی ‌کنند تا به صورت الگو دیگران نیز از آن فرا گیرند.‌