تراز صوتی بزرگراه‌های پایتخت فراتر از حد استاندارد

به نقل از روابط عمومی اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران؛ «غلامرضا پدیدار» با بیان اینکه آلودگی صوتی را می توان به هر نوع صدای ناخواسته ای که باعث بر هم زدن آرامش و تمرکز افراد در حین انجام کار می شود عنوان کرد گفت: عمده‌ترین منابع سر و صدا در محیطهای شهری ناشی از وسایل حمل و نقل است که عمدتا به سه گروه اصلی ترافیک جاده‌ای،ترافیک هوایی،ترافیک ریلی تقسیم می‌شوند. در این بین سر و صدای ناشی از وسایل حمل و نقل جاده‌ای شامل موتورسیکلت، ماشین‌های سواری، ماشین‌های سنگین و نیمه سنگین سهم عمده‌ای در تولید آلودگی صوتی شهرها بخصوص شهر تهران دارند.

وی اظهار داشت: بر اساس سنجش‌های انجام شده توسط شرکت کنترل کیفیت هوای تهران میانگین تراز صوتی بزرگراه‌های شهر تهران در دوره زمانی روز بین 70 تا 80 دسی‌بل است. از آنجایی که بر اساس داده‌های سازمان فناوری اطلاعات شهرداری تهران، 70 درصد کاربری‌های مجاور بزرگراه‌ها مسکونی می‌باشد و استاندارد سازمان حفاظت محیط‌زیست برای کاربری مسکونی در طول روز 55 دسی‌بل است، یعنی تراز صوتی بزرگراه‌ها از حد استاندارد بسیار بالاتر است و باید چاره‌ای اندیشید. 

رئیس اداره پایش و مدیریت منابع و شاخص های محیط زیست اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار ادامه داد: در راستای بررسی وضعیت آلودگی صدا در شهر تهران، شرکت کنترل کیفیت هوا در حال حاضر با استفاده از 36 ایستگاه فعال، اندازه¬گیری و سنجش تراز صوت شهر تهران را انجام می¬دهد و اطلاعات به صورت آنلاین بر روی سامانه برخط آلودگی صدا http://noise.tehran.ir در دسترس عموم قرار می‌گیرد. میانگین تراز صوتی این ایستگاه‌های در دوره زمانی روز و شب در سال 1400 به ترتیب 82/68 و 39/66 دسی‌بل است که فراتر از حد استاندارد سازمان حفاظت محیط‌زیست می‌باشد. 

وی در پاسخ به اینکه آیا قوانینی برای جلوگیری از آلودگی صوتی وجود دارد  یا خیر؟ گفت: علی رغم اینکه چندین بار مقرره های هم برای مقابله با آلودگی صوتی تهیه و تدوین شده ولی باید در نهایت تاسف ابراز داشت که این آئیین نامه هم همانند بسیاری از قوانین و آئیین نامه های دیگر تا حد زیادی به دست فراموشی سپرده شده است.

به گفته پدیدار در قوانین و مقررات ایران، مسئله آلودگی صوتی در قانون حفاظت و بهسازی مصوب ۱۳۵۳ و ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۷۹ که مطابق ماده ۷۱ قانون برنامه چهارم توسعه برای سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ نیز تنفیذ گردید به صورت ضمنی، در ماده ۲۷ قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب ۱۳۷۴، آئین نامه اجرایی نحوه جلوگیری از آلودگی صوتی مصوب ۱۳۷۸ و ماده ۸ و جدول ۵ آئین نامه اجرایی بند (ج) ماده ۱۰۴ قانون برنامه سوم توسعه مصوب ۱۳۷۹ صراحتاً مسئله آلودگی صوتی مورد توجه قرار گرفته است.

همچنین مصوبه شورای عالی محیط زیست شماره ۲۳۶ راجع به حد مجاز آلودگی صدا در هوای آزاد ایران مصوب ۱۳۸۱ و مصوبه پیشنهادی سازمان حفاظت محیط زیست و وزارت صنایع و معادن در ارتباط با تعیین حد مجاز آلودگی صوتی در خودروهای تولید داخل مورخ ۱۳۸۴ در خصوص آلودگی صوتی تدوین گردیده است.

وی ادامه داد: از این میان آئین نامه اجرایی جلوگیری از آلودگی صوتی مشتمل بر ۱۳ ماده و ۶ تبصره مشخص ترین قاعده حقوقی کشورمان در زمینه جلوگیــری از آلــودگی صوتی می باشد.

با وجود این همه قانون در این خصوص توجه به مساله آلودگی صوتی به علت این که اثرات مخرب آن بطور آنی در جامعه پیدا نیست و مضرات طولانی مدت دارد بسیار کم است. بطوری که در شهری مانند تهران ملاحظه می شود بیمارستان ها که یکی از منابع پذیرنده حساس به آلودگی صوتی می باشد در شلوغ ترین و پر ترافیک ترین خیابانها ساخته شده است و یا اینکه کارگاه های عمرانی در سطح شهر چه در بخش دولتی و چه خصوصی هیچگونه الزامی برای کاهش سرو صدای تجهیزات مورد استفاده خود ندارند و همه این عوامل نشان میدهد قوانین وضع شده هیچگونه ضمانت اجرایی و کارایی ندارند!