دوست دارم خرافاتی باشم و ...

مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: «مردم ایران ۴۸ ساعت شگفت‌انگیز را تجربه کردند. درست در روزهایی که خبرهای بد و تلخ از چپ و راست می‌رسد این فوتبال بود که لبخند را بر لبان ایرانی نشاند. از صبح دوشنبه که قرار بود پرسپولیس به مصاف حریف اماراتی خود برود تا سه شنبه شب که استقلال مچ ذوب آهن را خواباند، فوتبال همه مسائل سیاسی و اقتصادی را به حاشیه برد.

هواداران پرسپولیس وقتی شوت سیدجلال به قلب اماراتی‌ها نشست به هیچ چیز فکر نمی‌کردند به جز جشن و پایکوپی. به جز بالا و پایین پریدن. آنها حالا تا زمان قرعه کشی مرحله بعد آسیا از تیم محبوب‌شان و حریف احتمالی حرف می‌زنند. شاید از این که دوست ندارند با الدحیل قطر بازی کنند.

صبح سه شنبه کسی در مترو یا اتوبوس  از برجام حرف نمی‌زد. حرف‌ها و دغدغه‌ها فوتبالی بود. پرسپولیسی‌ها برای استقلالی‌ها کری می‌خواندند که ما رفتیم و شما ماندید و قلعه نویی!

همین حس را امروز آبی‌ها دارند. سرمست از پیروزی بزرگ در برابر ذوب آهن قلعه‌نویی. آنها بعد از سرخوردگی دوران منصوریان، در عصر شفر سرخود را بالا می‌گیرند و می‌گویند ما با پیرمرد به ستاره سوم فکر می‌کنیم.

آنها امروز شاد‌ترین مردم ایران هستند چون یک جنگ تمام عیار را از قلعه نویی بردند. حالا با شفر و تیام برای همه آسیا خط و نشان می‌کشند و منتظر قرعه کشی هستند تا ببیند برای رسیدن به ستاره سوم از چه مسیری بروند.

می‌گویند فوتبال افیون توده‌هاست. فوتبال اما بیشتر یک معجزه است. معجزه‌ای که می‌تواند هم زمان بیش از یک میلیارد آدم را روبروی قاب تلویزیون بنشاند و عده‌ای را خوشحالی و بخشی را غم زده کند.

حالا این معجزه به کمک ایران آمده است. دیر زمانی بود مردم ایران این گونه شاد نشده بودند. این قدر تلخی بود که برخی حتی خنده یادشان رفته بود.

دوست دارم بعد این صعود کمی خرافاتی باشم. دوست دارم با خود فکر کنم فوتبال به کمک مردم ایران آمده است. حالا که ترامپ، بن سلمان و نتانیاهو شمشیر را برای ایران از رو بسته‌اند.

حدود یک ماه دیگر جام جهانی روسیه آغاز می‌شود. همه نگاه‌ها به توپ گردی است که در سرزمین تزارها به چرخش در می‌آید. شاید قرار است در این بزم جهانی، ایران نقش ویژه‌ای بازی کند. شاید قرار است کی‌روش و شاگردانش کاری کنند که بعد از جام جهانی کسی به برجام فکر نکند. شاید قرار است تا مدت‌ها نام ایران به خاطر صعود از گروه مرگ جام جهانی بر سر زبان‌ها باشد.

باور کردنش سخت است که فوتبال، جنگ ساحل عاج را پایان می‌دهد. باور کردنش سخت است که فوتبال شادی را برای مردم سوریه بعد از سال‌ها ترس از داعش به ارمغان می‌آورد. باور کردنش سخت که آلمان منفور صدسال پیش، با فوتبال تبدیل به محبوب نیمی از مردم جهان شود. باور کردنش سخت است که این روزها مردمی که از مسلمان‌ها به خاطر داعش می‌ترسیدند دوست دارند نام پسرشان را "محمد صلاح" بگذارند.

به خاطر همه اینها دوست دارم خرافاتی باشم. این توپ گرد کارهایی می‌کند، که بسیاری از نخبگان، روشنفکران، سیاستمداران ، اهالی هنر نمی‌توانند آن را انجام دهند.»