عطاران ناجی این روزهای گیشه!

این روزها در سینمای تجاری یک رضا عطاران در زمان قبل یا بعد انقلاب و کمی لودگی به همراه مقدار قابل توجهی دیالوگ های جنسی و کلیشه ای احتیاج است تا مردم  غم و اندوه و گرفتاری را برای 2ساعت فراموش کرده و بخندند و تهیه کنندگان هم فیلم هایشان بفروشند.

«هزارپا»داستان دو کیف قاپ و ساقی مشروبات الکلی به نام رضا (رضا عطاران) و منصور (جواد عزتی) است که در اوضاع و جریانات انقلابی دچار یک تضاد پررنگ با جامعه خود هستند. در یکی از کیف قاپی ها کیف اسناد یک باند خلافکار بسیار خطرناک را می دزدند و از جانب آنها تحت تعقیب قرار میگیرند. از طرفی رضا که قصد ازدواج با یک دختر پولدار به نام الهام (سارا بهرامی) را دارد وقتی متوجه میشود الهام نذر کرده با یک جانباز ازدواج کند از معلولیتش سوء استفاده کرده تا خود را جای یک جانباز جا بزند. او در آسایشگاه خود را جای رزمنده ای جا میزند و...

«هزارپا»داستان کاملا مشخص و قابل حدس زدنی دارد،همچون بسیاری از کمدی ها که مبتنی بر رویداد ها است.

کارگردانی فیلم نیز در ایجاد فضا و شوخی های مبتنی بر فضا و کمدی موقعیت به گونه ای است که مخاطب را به خنده وا می دارد.

در سینما امروز ایران،بازیگرانی هستند که شخصیت‌هایی را بازی می کنند که تبدیل به یکسری تیپ آشنا و همیشگی شده‌ است و ما مدام شاهد بازی انها در فیلم های متفاوت هستیم.برای مثال پژمان جمشیدی که چند سالی است به شخصیت های کمدی فیلم ها اضافه شده در «لونه زنبور»، «خوب، بد، جلف» و«پنجاه کیلو آلبالو» نقش یک کاراکتر را بازی می‌کند که گویی از فیلمی به فیلم دیگر پرتاب شده است. یا سام درخشانی در«خوب، بد جلف» یا «دشمن زن» که به همین منوال جلو می‌رود. و حال هم رضا عطاران!

یک سری فوتبالیست و بازیگر درجه سه و چهار(عطاران مد نظر نیست)شده‌اند ستاره‌های روز سینماو ویترین تجاری سینما ایران!

بی شک موفقیت غیر عادی«هزارپا»وجود رضا عطاران است،بازیگری که گویی دیگر فیلم هایی چون طبقه حساس،استراحت مطلق،دهلیز و بی خود و بی جهت را از او نخواهیم دید.

به طور کل اگر در این فیلم عطاران وعزتی حضور نداشتند ساختار کلیشه ای آن تا حدودی برطرف می‌شد و اگر موضوعی غیر از این قصه را دنبال می‌نمود؛ بودن جواد عزتی و رضا عطاران دو بازیگری که به شدت قالبی شبیه بهم دارند کار درستی نبود.

بعد از آن نمی‌توان ژانر خاصی را برای این فیلم انتخاب نمود. چون قصه از ماهیتی خوب و کلی برخوردار نیست و همین موضوع به خاطر تکه‌های مرتبطی از فیلمهائی که قبلا چنین بازیگرانی حضور داشته اند موقعیت را به تحلیل می‌برد.

از طرفی فیلم از تدوین خوبی نیز برخوردار نیست و سکانس‌های بی ربط فراوانی در آن دیده می‌شود.

در نهایت این اثر قالبی است که تقریبا نیمی‌از نقش‌های عطاران را با همین ایده شکل داده است و داستان و بازی قابل توجهی به مخاطب خود ارائه نمی کند.